Nowe organella w komórkach roślinnych

Budowa komórki roślinnej już dawno przestała być dla naukowców tajemnicą. Tak się przynajmniej wydawało, gdyż właśnie odkryto wewnątrz niej nieznaną dotąd strukturę. Jak to możliwe, że wcześniej została przeoczona?

Wszystkie żywe istoty zbudowane są z komórek - począwszy od jednokomórkowych ameb, aż po olbrzymie sekwoje. Mimo że komórki mogą wyspecjalizować się do pełnienia określonych funkcji w organizmie, w obrębie każdej z nich zachodzą podobne reakcje. Są one możliwe dzięki wewnętrznym strukturom komórek, zwanym organellami. Należą do nich na przykład: chloroplasty przeprowadzają fotosyntezę, mitochondria odpowiadają za oddychanie komórkowe, a rybosomy są niezbędne do syntezy białek. Naukowcy od dziesiątek lat badają te organella, ale - jak się teraz okazuje - prawie przeoczyli niektóre z nich. Biolodzy odkryli właśnie, gdzie w roślinach powstają taniny - substancje chemiczne wykorzystywane przez rośliny do ochrony. Okazuje się, że ich źródłem jest nieznane dotąd organellum, obecne w komórkach większości roślin lądowych.

- Kiedy po raz pierwszy udało nam się wyizolować tanosomy (tak nazwano nieznane dotychczas obiekty), pomyliliśmy je z chloroplastami i odrzuciliśmy, jako nieważne dla naszych badań. Po kilku próbach okazało się jednak, że są to odrębne struktury i że chloroplasty najprawdopodobniej nie są jedynymi zielonymi ciałkami w komórkach roślinnych - mówi dr Genevieve Conejero z Narodowego Instytutu Badań Rolniczych we Francji (INRA), kierowniczka międzynarodowego zespołu, który dokonał odkrycia.

Do tej pory wiedziano jedynie, że taniny magazynowane są przez komórki w wakuolach (dużych zbiornikach wody oraz różnych toksycznych dla żywej komórki substancji, których nie może ona wydalić na zewnątrz), ale nikt nie wiedział, jak się tam znalazły.

- Taniny pełnią w komórkach ważne funkcje ochronne. Chronią zarówno przed roślinożercami, patogenami, jak i promieniowaniem UV. Nadają roślinie ostry, cierpki posmak, który odstrasza wrogów oraz zabarwiają ją na ciemniejszy kolor, przez co zatrzymują szkodliwe promienie - wyjaśnia dr Conejero.

Przez człowieka taniny wykorzystywane są do wyprawiania skór zwierzęcych, do produkcji barwników, jako zaprawa w farbiarstwie oraz jako środek ściągający i przeciwzapalny w medycynie. Ważną rolę pełnią też w przemyśle winiarskim i herbacianym - to one nadają herbacie i winu charakterystyczną cierpkość.

Odkrycie naukowców ich samych zaskoczyło na tyle, że wielokrotnie sprawdzali poprawność swoich wyników.

- Aby z całą pewnością potwierdzić otrzymane wnioski i zaproponować światu rewolucyjny model budowy komórki roślinnej, potrzebowaliśmy multidyscyplinarnego podejścia, łączącego kilkanaście różnych technik mikroskopowych i biochemicznych - opowiada Conejero.

Jak zauważają autorzy pracy, "nie co dzień zdarza się, że odkrywamy nowe organella w komórkach". "Ten przypadek pokazuje, że tak z pozoru dobrze poznane, przebadane i powszechnie występujące struktury, jakimi są żywe komórki, mogą nas jeszcze mocno zaskoczyć" - podsumowują.

Artykuł pt. „The tannosome is an organelle forming condensed tannins in the chlorophyllous organs of Tracheophyta” ukazał się na łamach pisma „Annals of Botany”.

Maja
Źródła  http://odkrywcy.pl/kat,1037759,title,Nowe-organella-w-komorkach-roslinnych,wid,15988712,wiadomosc.html?smg4sticaid=619f62
http://odkrywcy.pl/kat,1037759,title,Nowe-organella-w-komorkach-roslinnych,wid,15988712,wiadomosc.html?_ticrsn=5&smg4sticaid=619f63

Organelle komórkowe

Błony biologiczne - Błony plazmatyczne (określane też jako błony biologiczne albo błony białkowo-lipidowe) są zbudowane głównie z cząsteczek fosfolipidów i białek. Cząsteczki fosfolipidów układają się naprzeciw siebie i tworzą półpłynną dwuwarstwową lipidową błonę, w której są zakotwiczone białka błonowe. Cząsteczka fosfolipidu składa się z dwóch fragmentów różniących się powinowactwem do wody: hydrofilowej główki i hydrofobowego ogonka. Hydrofobowy ogonek cząsteczki fosfolipidu jest utworzony przez dwa łańcuchy kwasów tłuszczowych.

Białka błonowe biorą udział w transporcie różnych cząsteczek przez błonę, uczestniczą w przekazywaniu sygnałów pomiędzy komórkami oraz jako białka strukturalne nadają komórkom prawidłowy kształt.

Błona plazmatyczna nie jest strukturą sztywną: fosfolipidy i białka przez cały czas poruszają się względem siebie.

Błony biologiczne są selektywnie przepuszczalne. Oznacza to, że nie wszystkie cząsteczki mogą równie łatwo przechodzić z jednej strony błony na druga. Dla niektórych cząsteczek błony plazmatyczne są nieprzepuszczalne, a inne cząsteczki mogą być transportowane przez błonę białkowo-lipidową przy użyciu specjalnych przenośników białkowych.


Mitochondrium - Mitochondrium to organellum wytwarzające energię na potrzeby komórki, dlatego jest określane jako "komórkowe centrum energetyczne". Przeciętna komórka zawiera od kilkudziesięciu do kilkuset mitochondriów. Mitochondria mogą się dzielić i tylko w ten sposób zwiększa się ich liczba w komórce; komórka dzieląca się mitotycznie przekazuje odpowiednią liczbę mitochondriów każdej komórce potomnej. Każde mitochondrium jest zbudowane z dwóch błon białkowo-lipidowych - zewnętrznej i wewnętrznej. Błona wewnętrzna tworzy charakterystyczne zagłębienia, czyli grzebienie mitochondrialne. Wnętrze mitochondrium jest wypełnione przez macierz mitochondrialną.Mitochondria mają swój własny materiał genetyczny, który ma postać kolistych cząsteczek DNA zawieszonych w macierzy mitochondrialnej. Geny zlokalizowane w mtDNA kodują niektóre enzymy potrzebne do prawidłowego działania mitochondriów. Pozostałe białka mitochondrialne są kodowane przez geny zlokalizowane w DNA jądra komórkowego. Mitochondria mają także swoje własne rybosomy, które znajdują się w macierzy mitochondrialnej i są bardziej podobne do rybosomów bakterii niż do rybosomów cytoplazmatycznych.
 Cytoplazma jest wielofazowym układem koloidalnym o bardzo skomplikowanej budowie strukturalnej, chemicznej i złożonych funkcjach biochemicznych.

Woda tworzy tu fazę rozpraszającą a niej są rozpuszczone bądź zawieszone:
- białka globularne enzymów,
- fibrylarne składników tzw. cytoszkieletu,
- tłuszczowce,
- kwasy tłuszczowe,
- nukleoproteidy,
- wolne aminokwasy oraz sole,
- Ca, Mg, Na i P.

Rola:
- tworzy środowisko dla zdecydowanej większości reakcji biochemicznych,
- dostarcza do nich substratów, zawiera enzymy dla tych reakcji np. szlaki metaboliczne takie jak glikoza,
- jest też "transporterem", który siłą rzeczy pośredniczy w wymianie każdej substancji pomiędzy wszystkimi strukturami wewnątrzkomórkowymi a środowiskiem. 

Jądro komórkowe - jest magazynem informacji genetycznej komórki.
- Geny znajdujące się w cząsteczkach jądrowego DNA kontrolują większość procesów życiowych komórki,
- W jądrze komórkowym przebiegają między innymi procesy odczytywania informacji genetycznej (transkrypcji),
- kopiowania cząsteczek DNA (replikacji).

Jądro komórkowe jest otoczone podwójną błoną białkowo-lipidową – kariolemmą. Dzięki selektywnej przepuszczalności otoczki jądrowej płyn wypełniający wnętrze jądra (kariolimfa) różni się składem chemicznym od cytoplazmy. W miejscach połączenia zewnętrznej i wewnętrznej błony jądrowej znajdują się pory - otwory w otoczce jądrowej otoczone układem specjalnych białek. Przez pory jądrowe odbywa się transport dużych cząsteczek z jądra komórkowego do cytoplazmy i w przeciwnym kierunku. Szczególnym składnikiem jądra komórkowego jest chromatyna, która jest zbudowana z cząsteczek DNA i białek. Informacja genetyczna komórki jest zakodowana właśnie w DNA wchodzącym w skład chromatyny. Wewnątrz jądra komórkowego jest kilka jąderek, w których znajdują się odcinki DNA kodujące rybosomalny RNA. Jąderka są miejscem składania rybosomów z białek i cząsteczek kwasu rRNA.

 Rybosom - Rybosomy to organella uczestniczące w procesie biosyntezy białka, czyli translacji.

Pojedynczy rybosom jest zbudowany z dwóch połączonych ze sobą podjednostek:
- mniejszej,
- większej.

Każda podjednostka składa się z białek i cząsteczek kwasu tRNA.

Rybosomy swobodnie zawieszone w cytoplazmie biorą udział w produkcji białek przeznaczonych na wewnętrzne potrzeby komórki, natomiast rybosomy przyczepione do siateczki śródplazmatycznej wytwarzają głównie te białka, które mają być wydzielone na zewnątrz komórki albo wbudowane w błony biologiczne. Rybosomy komórek prokariotycznych są podobne do rybosomów eukariotycznych ale są od nich nieco mniejsze. We wnętrzu mitochondrium znajdują się rybosomy podobne do rybosomów bakteryjnych.

Aparat Golgiego - jest utworzony przez kilka cystern ułożonych w stos i otoczonych licznymi pęcherzykami. Cysterny aparatu Golgiego są spłaszczonymi woreczkami, zbudowanymi z pojedynczej błony białkowo lipidowej Białka produkowane na rybosomach RE szorstkiej są transportowane do cystern aparatu Golgiego. W aparacie Golgiego znajdują się enzymy , które zmieniają strukturę cząsteczek białka, przyłączając do nich reszty cukrowe. Następnie białka są pakowane do pęcherzyków transportowych. Białka, które mają być wydzielone poza komórkę, są przenoszone w pęcherzykach w stronę błony komórkowej. Niektóre pęcherzyki pączkujące z aparatu Golgiego zawierają białka przeznaczone do umieszczenia wewnątrz lizosomów.


Lizosomy - to niewielkie pęcherzhttp://biotechnologia.pl/biotechnologia/budowa-komorki-w-pigulce-powtorka-przed-sesja,13478yki ograniczone pojedynczą błoną białkowo-lipidową i zawieszone w cytoplazmie. W lizosomach znajdują się enzymy trawiące białka , tłuszcze, cukry i kwasy nukleinowe. Enzymy lizosomalne są najbardziej aktywne w środowisku kwaśnym . Lizosomy uczestniczą w trawieniu cząsteczek pobranych przez komórkę na drodze fagocytozy lub endocytozy oraz w niszczeniu uszkodzonych organelli.

Maja
Źródła http://www.e-biotechnologia.pl/Artykuly/organella-komorkowe
 http://biotechnologia.pl/biotechnologia/budowa-komorki-w-pigulce-powtorka-przed-sesja,13478
http://biologiajestsuper.blogspot.com/2014/03/budowa-komorki.html

Zaproszenie

Cześć!  Ptaki już odlatują do ciepłych krajów , kolory w przyrodzie stają się coraz ciekawsze ;)
Co sądzicie o nowym, jesiennym motywie naszej tablicy? Podzielcie się swoimi jesiennymi przemyśleniami....
Osoba, która napisze najciekawszy komentarz wybierze temat posta na przyszły tydzień :D
Zapraszam do wspólnej zabawy.

Maja

Poczuj miętę

Maja
Źródło http://eprzyprawy.blogspot.com/2014/09/mieta-nie-tylko-jako-lecznicza-herbatka.html

Banany

Maja
Źródło  https://zszywka.pl/p/lubie-banany--teraz-wiem-dlaczego-d-7374645.html

Kwiat lotosu

Efekt lotosu

Lotos orzechodajny znany jest od starożytności. Znali go Egipcjanie, Grecy, Persowie. Symbolizuje czystość ciała i umysłu, odrodzenie. Jego liście są odporne na zabrudzenie. Dzięki ich strukturze i woskowym kryształkom, krople wody staczają się z nich zabierając zanieczyszczenia. Przypominają wtedy płynną rtęć.  Producenci, wykorzystując efekt lotosu, zaczęli tworzyć dachówki, farby, tkaniny, dając im zdolność samooczyszczania.

Sałatka z płatków

W medycynie ludowej stosowany jest od wieków. Jego kwiaty, białe lub różowe, mogą mieć nawet 30 centymetrów średnicy, w środkowej części mają żółte pręciki oraz słupki. Zawierają dużo witaminy B i C, miedź, żelazo. Podobno zwiększają płodność, obniżają ciśnienie i poziom cholesterolu. Są dobrym dodatkiem do sałatek, owoców morza, delikatnych mięs. Ich wartości są docenione również w przemyśle kosmetycznym, chociażby przy produkcji szamponów, odżywek, perfum czy kremów.

Herbaciane misterium

Kwiaty pomagają wyprodukować słynną lotosową herbatę - tra tim sen. Oryginalna z Wietnamu nie jest tania, bo tania być nie może. Proces jej wytwarzania jest wyjątkowo żmudny. Prawdziwe misterium! Na noc herbaciane listki wkłada się do lotosowych kwiatów, aby przeszły ich aromatem. Czynność powtarza się wielokrotnie, zwiększając w ten sposób intensywność smaku. Nawet do tysiąca kwiatów należy wykorzystać, by uzyskać kilogram takiej lotosowej herbaty!

 Orzechy z konewki

Liście lotosu, których nie sposób zabrudzić, często spełniają funkcję opakowania. Jednak na tym nie koniec. Wywary z nich zmniejszają gorączkę i nadmierną potliwość, tamują też krwawienia. Najczęściej wykorzystywane są kłącza, które zawierają dużo skrobi. W Wietnamie, Indiach czy Tajlandii piecze się je, marynuje, smaży. Mają właściwości antybakteryjne, antynowotworowe, ściągające, moczopędne, stymulują układ krwionośny. Z kolei owoce lotosu przypominają małe orzeszki. Zagłębione w otworkach owocostanu unoszą się i dojrzewają na powierzchni wody. Przypominają zielone sitko konewki albo prysznica.

Poczęstunek w Kambodży

Pierwszy raz spróbowaliśmy ich w autobusie w Kambodży. Poczęstowali nas pasażerowie. Nie za bardzo wiedzieliśmy, co będziemy jeść. Spokojnie przyglądaliśmy się, jak towarzyszące nam Khmerki wydłubują orzeszki, obierają, a następnie wkładają do ust. Robiliśmy to samo. Smakowały trochę jak jadalne kasztany. Można je jeść na surowo, smażyć, gotować. Pasują jako dodatek do kurczaka, królika czy owoców morza. Są wartościowym źródłem białka. Zawierają magnez, cynk, żelazo, wapń. Oczyszczają trzustkę i krew, stymulują pracę nerek. Mają także właściwości uspokajające. W Polsce można kupić je w sklepach ze zdrową żywnością.

Maja

Źródła

 http://www.rostliny-semena.cz/galerie/lotos_1374436346.jpg

http://podroze.onet.pl/ciekawe/niezwykle-wlasciwosci-swietego-kwiatu-lotosu/5z43hr

https://ocdn.eu/pulscms-transforms/1/ZC6ktkpTURBXy8xOWNiYTVkNDU3ZGRmNzk3Mjk0OTQwY2ZlNTcyZGI2Yi5qcGeSlQMAzQYCzQvQzQaokwXNAyDNAcI

Zawroty głowy

Zawroty głowy należą do często zgłaszanych dolegliwości i są powodem około 5% wizyt u lekarzy różnych specjalności. Odsetek chorych zwiększa się z wiekiem i powyżej 65 roku życia wynosi około 50%. Definicja zawrotów głowy mówi, iż jest to złudzenie ruchu kołowego otoczenia lub własnego ciała, często współistniejące z nudnościami lub wymiotami, związane z uszkodzeniem narządu przedsionkowego i/lub jego połączeń nerwowych (układowe zawroty głowy).

Zawroty głowy - przyczyny

Zawroty głowy mają różne przyczyny. U młodych ludzi występują zwykle po zbyt dużej dawce alkoholu lub gwałtownej zmianie pozycji ciała. U seniorów ta dolegliwość może mieć znacznie poważniejsze podłoże. D1atego właśnie starsze osoby nie powinny lekceważyć takich zawirowań, zwłaszcza jeśli pojawiają się często i towarzyszą im inne niepokojące objawy. W takich sytuacjach nie można zwlekać z wizytą u specjalisty.
Zawroty głowy mogą mieć podłoże neurologiczne, sercowo-naczyniowe, psychogenne lub laryngologiczne. Skupmy się najpierw na neurologicznych. Zasadniczym podłożem zawrotów głowy jest uszkodzenie narządu przedsionkowego w uchu wewnętrznym, włókien przewodzących nerwu VIII (nerwu przedsionkowo-ślimakowego), jądra przedsionkowego w pniu mózgu lub innych struktur układu nerwowego odpowiedzialnych za utrzymanie równowagi. Ważnym aspektem jest to, iż tylko uszkodzenie jednostronne daje objawy, przy uszkodzeniu obustronnym one nie występują. Wśród przyczyn neurologicznych i laryngologicznych, które są ze sobą ściśle powiązane, możemy wyróżnić obwodowe i ośrodkowe. Do obwodowych przyczyn zawrotów głowy należą:

• uraz ucha wewnętrznego, np. złamanie piramidy kości skroniowej, przetoka przychłonki, wstrząśnienie błędnika;
• zapalenie błędnika i nerwu przedsionkowo-ślimakowego – ta dolegliwość może być wynikiem powikłań po grypie. Zawroty głowy, nudności i wymioty utrzymują się kilka dni. Leczy się je antybiotykami i steroidami. Zdarza się, że pacjent jest kierowany na specjalną rehabilitację, gdzie uczy się go, jak zachować równowagę;
• niedokrwienie błędnika;

Nie należy zapominać, iż hiperwentylacja oraz zaburzenia nerwicowe również mogą objawiać się zawrotami głowy. Warto również wspomnieć o tzw. stanie przedomdleniowym, który przebiega z zawrotami głowy i jest uczuciem zasłabnięcia, bez utraty przytomności, z towarzyszącym ciemnieniem przed oczami, osłabieniem nóg, dzwonieniem w uszach, zawężeniem pola widzenia, bladością, nudnościami, potami. Występuje on w związku z pojawieniem się hipotonii ortostatycznej, czyli nagłego spadku ciśnienia tętniczego krwi, zwłaszcza przy nagłej zmianie pozycji ciała na siedzącą lub stojącą z pozycji leżącej. Spadek ciśnienia jest zazwyczaj krótkotrwały, ulegając szybkiemu wyrównaniu i dostosowaniu do nowej pozycji ciała. Jednak u niektórych osób, zwłaszcza w podeszłym wieku, uczucie zasłabnięcia z zawrotami głowy może być bardzo nasilone i utrzymywać się przez kilka minut. Stan przedomdleniowy może być również wywołany przez zmiany układu krążenia spowodowane zmianami miażdżycowymi, chorobą niedokrwienną serca, zaburzeniami rytmu serca (zbyt szybka, wolna lub niemiarowa akcja serca). Niezależnie od przyczyny, ich efektem jest zbyt mały przepływ mózgowy krwi, prowadzący do wystąpienia nieukładowych zawrotów głowy lub zasłabnięcia, a nawet utraty przytomności. Nie mniej ważną, a w dodatku bardzo rozpowszechnioną, zwłaszcza w starszym wieku, przyczyną stanu przedomdleniowego jest niedokrwistość. Schorzenie to, nazywane inaczej anemią, polega na obniżonej zawartości hemoglobiny w krwinkach czerwonych, a co za tym idzie, obniżeniu natlenowania organizmu. Choć głównym objawem anemii jest uczucie zmęczenia, z powodu niedostatecznej ilości tlenu dostarczanej do mózgu mogą pojawiać się nieukładowe zawroty głowy lub stany przedomdleniowe.
 Istnieje również podłoże psychogenne zawrotów głowy. Najczęściej spotykane są zaburzenia nerwicowe, które wiążą się przede wszystkim z działaniem otaczających i wszechobecnych zewnętrznych czynników stresowych, lękiem przed utratą świadomości, dusznością, objawami zaburzeń rytmu serca, jak kołatanie serca, zaburzeniami neurologicznymi pod postacią mrowienia i osłabienia rąk, ust lub nóg. Bardzo rzadko mogą dołączać się zawroty o typie wirowania. Objawy w przeważającej większości występują w ciągu dnia. Towarzyszy im zazwyczaj przyspieszony i pogłębiony oddech (hiperwentylacja), który jeszcze dodatkowo nasila ataki.

Zawroty głowy - kiedy pójść do lekarza?

Do specjalisty powinny się wybrać wszystkie osoby, które:

• mają nawracające i silne zawroty głowy, połączone z bólem głowy,
• straciły przytomność,
• odczuwają osłabienie mięśni nóg lub drętwienie i mrowienie kończyn,
• mają trudności w chodzeniu i mówieniu lub widzeniu (widzenie przez mgłę),
• odczuwają ból w klatce piersiowej towarzyszący zawrotom głowy,
  
• mają zaburzenia rytmu serca (nieregularna akcja serca, zbyt wolna lub szybka),
  
• przebyły uraz głowy,
• mają wysoką gorączkę (powyżej 38,5 C),
• mają sztywność karku,
• zaobserwowały wystąpienie zaburzeń słuchu lub wzroku.

Maja
Źródła  https://portal.abczdrowie.pl/zawroty-glowy
http://media.pixcove.com/J/0/2/Trees-Plants-Landscapes-Nature-Nature-Away-Backgro-4439.jpg
http://static2.medforum.pl/cache/logos/panthermedia_B30259059-W780H585.jpg
 http://i.iplsc.com/bole-glowy-moga-byc-skutkiem-tzw-jesiennego-przesilenia-andn/0000ZXA1WQWFERMV-C122-F4.jpg

Łzy

Łza, ciecz łzowa – substancja nawilżająca, oczyszczająca, zabezpieczająca (przed zarazkami) powierzchnię rogówki i spojówki oka. Składa się głównie z wody, niewielkiej ilości soli (chlorku sodu) oraz białek, w tym substancji bakteriobójczych (lizozym, defensyny). Przezroczysta ciecz łzowa produkowana jest przez gruczoły łzowe. Rozprowadzanie jej odbywa się podczas mrugania powiekami. Występujący w normalnych warunkach nadmiar cieczy łzowej w sposób niezauważalny doprowadzany jest do jamy nosowej kanalikami łzowymi w powiekach.
Łzy są produkowane przez gruczoły łzowe, leżące w górnym zewnętrznym rogu oczodołu. Od niego odchodzą kanaliki wyprowadzające łzy do worka spojówkowego oka. Produkcja łez rozpoczyna się pod koniec pierwszego miesiąca życia człowieka.
Funkcja łez polega na nawilżaniu, odżywianiu oraz odkażaniu gałki ocznej. W skład łez wchodzi głównie woda, chlorek sodu, białka, a także substancje działające odkażająco np. lizozym chroniący nasze oczy przed zakażeniami bakteryjnymi. Słony smak łez wynika z ich składu. 1% stanowi chlorek sodu, a więc związek chemiczny znany nam, jako sól kuchenna. To właśnie on nadaje słony posmak łzom.
Łzy są przezroczyste, a rozprowadzane są po gałce ocznej w trakcie mrugania powiekami. Ich nadmiar spływa kanalikami do jamy nosowej (w dawnych filmach można zauważyć  damy, które płaczą bardziej nosami niż oczami, ma to uzasadnienie biologiczne!). Zdarza się jednak czasami tak, że w wyniku kontaktu oka z ciałem stałym, środkami drażniącymi łzy są wydzielane tak obficie, że kanalik nie nadąża z ich odprowadzeniem i oczy zaczynają łzawić. Ma to na celu wypłukanie czynnika drażniącego z oka. Łzawienie oczu pojawia się też w chwilach wielkich emocji takich, jak smutek, ból, czy radość. Ma to związek ze zmianą aktywności układu nerwowego.
Ze łzami związane jest powiedzenie „wylewać krokodyle łzy”. Czy wobec tego krokodyle płaczą? Okazuje się, że nie wszystkie, ale np. różańcowe tak. W ten sposób pozbywają się nadmiaru soli z organizmu. Najczęściej ma to miejsce po obfitym posiłku. Powstał nawet na ten temat mit mówiący, że krokodyl płacze z żalu, że pozbawił życia swoją ofiarę. W Polsce najczęściej mówimy, że ktoś „wylewa krokodyle łzy”, gdy bardzo mocno, obficie płacze. W normalnej sytuacji  dzienna ilość wydzielanego płynu łzowego wynosi ok. 0,5 cm³.

Maja
Źródła  http://s.wionews.com/photos/violence%20against%20women-20161125065459-1170x645.jpg
http://www.malyindywidualista.com.pl/artykul,czemu-lzy-sa-slone,336
https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81za

Kwaśny deszcz

Nazwa „kwaśne deszcze” określa zjawisko tworzenia się w powietrzu związków chemicznych – kwasów, które łącząc się z wodą w postaci deszczu, śniegu lub mgły opadają na powierzchnię Ziemię. W Polsce najczęściej kwaśne deszcze występują na Wyżynie Śląskiej i w Sudetach. Jest to spowodowane dużym zagęszczeniem przemysłu w tamtym rejonie.

Czysta woda płynąca w Twoim kranie nie zawiera w swoim składzie kwasów ani zasad, dlatego ma odczyn obojętny. Natomiast kwaśne deszcze ze względu na rozpuszczone w nich kwasy mają odczyn kwaśny. Pomiar odczynu wody dokonywany jest przy pomocy urządzenia zwanego pH-metrem.

Aby powstały kwaśne deszcze potrzebna jest woda występująca w stanie ciekłym lub gazowym oraz kwasy. Tworzą się one w wyniku reakcji chemicznej gazów takich jak dwutlenek węgla, tlenki azotu, dwutlenek siarki z cząsteczkami wody znajdującymi się w powietrzu. Dostały się one tam w wyniku działalności człowieka a także naturalnych procesów zachodzących w przyrodzie. Głównym źródłem tlenków siarki i azotu jest spalanie paliw kopalnych tj. węgla kamiennego, węgla brunatny, gazu ziemnego, a także spalanie paliwa samochodowego.

Kwaśne deszcze powodują wiele zagrożeń dla utrzymania równowagi życia w przyrodzie i wywołują wiele szkód w rolnictwie. Są one widoczne nie tylko w miejscu wysokiej emisji toksycznych gazów (zakłady przemysłowe), ale również wiele kilometrów od nich, gdyż zanieczyszczenia są przemieszczane przez wiatr na duże odległości. Negatywne oddziaływanie kwaśnych deszczów na drzewa iglaste jest widoczne w postaci uszkodzenia ich igieł – tracą zieloną barwę stając się żółto-brązowe lub szybko opadają. Gromadzenie wody kwaśnej w glebie zmniejsza ilość soli mineralnych dostępnych dla roślin. Powoduje to uszkadzanie korzeni roślin i niszczenie grzybów mikoryzowych („dobroczynne grzyby” ułatwiające wchłanianie wody z gleby). Roślina znajduje się wówczas w sytuacji kryzysowej – nie może pobrać wystarczającej ilości niezbędnych do życia soli mineralnych. Ponadto staje się bardziej wrażliwa na choroby przenoszone przez owady lub pasożytnicze grzyby. Możemy sobie wyobrazić, że z tego powodu zostaje zaburzone życie wielu zwierząt, szczególnie tych, które bytują nad brzegami stawów lub jezior i mają tam swoje miejsca lęgowe np. żurawi.

Maja

Źródła  http://akademiawodnika.pl/gdy-pada-kwasny-deszcz/

Wymiana gazowa u zwierząt cz.II

• U wszystkich gadów oddychanie zachodzi poprzez gąbczaste płuca. Powietrze dochodzi do niech przez długie drogi oddechowe co umożliwia nawilżanie płuc. Gady nie prowadzą wymiany gazowej przez skórę, dlatego wymiana płucna jest bardziej efektowna niż u płazów. Wentylacja płuc zachodzi dzięki ruchom klatki piersiowej i pracy mięśni oddechowych

• Układ oddechowy ptaka składa się z dróg oddechowych, rurkowatych płuc i worków powietrznych. Dzięki nim ptak ma ciągły przepływ świeżego powietrza (wymiana gazowa w czasie wdechu i wydechu). Mechanizm ten nazywa się podwójnym oddychaniem. Zapewnia efektywną wymianę gazową potrzebną do lotu (w konsekwencji szybki metabolizm). 

• Narządy oddechowe ssaków to pęcherzykowate płuca o dużej powierzchni i sprawnym mechanizmie wentylacji. Tak sprawna wentylacja płuc jest charakterystyczna tylko dla ssaków posiadających przepony (mięśnie oddzielające jamę brzuszną od klatki piersiowej)

 Ciekawostki 

• Łączna powierzchnia oddechowa płuc wynosi około 90m3
• Ludzie wdychają około 11000 litrów powietrza na dobę (podczas wysiłku ilość powietrza się zwiększa)
• Ludzie wykorzystują tylko około 1/8 pojemności płuc przy każdym wdechu
• Prawe płuco jest nieco większe od lewego.

 Maja
 

Wymiana gazowa u zwierząt cz I

Oddychanie to proces polegający na wymianie gazowej. U zwierząt polega na pobraniu tlenu ze środowiska i dostarczeniu go do komórek oraz usunięciu z nich dwutlenku węgla na zewnątrz organizmu.

  Oddychanie jest procesem dostarczającym energii. Większość zwierząt uzyskuje energie przez oddychanie tlenowe (oddychanie tlenowe wymaga sprawnej wymiany gazowe), tylko nieliczne, m.in. Pasożytnicze płazińce i nicienie oddychają beztlenowo (fermentacja)

Sposób wymiany gazowej jest bezpośrednio związany ze środowiskiem życia danego organizmu.

• ¨Środowisko wodne- jest tam zdecydowanie mniej tlenu niż na lądzie. Zawartość tego pierwiastka w wodzie słodkiej w temp. 15°C wynosi średnio zaledwie 0,001%. Zmniejsza się w miarę wzrostu zasolenia, temperatury i głębokości.
• Środowisko lądowe-  w porównaniu z zawartością tlenu w atmosferze(ok.21%), zawartość tlenu w wodzie jest znikoma

• Wymiana gazowa u większości zwierząt wodnych odbywa się za pomocą wewnętrznych lub zewnętrznych skrzeli. U niektórych ślimaków morskich skrzela są silnie ukrwionymi wyrostkami grzbietowej części ciała

• Wymiana gazowa u wielu zwierząt lądowych odbywa się za pomocą płuc. Zawsze są one ukryte wewnątrz ciała, co chroni je przed wysychaniem. Występują m.in. U wszystkich ślimaków lądowych. 

• Wymiana gazowa u ryb odbywa się za pomocą skrzeli wewnętrznych. U większości gatunków są one stale obmywane strumieniem wody dzięki rytmicznym ruchom pokryw skrzelowych. Dzięki temu tlen szybko przenika z wody do krwi, a dwutlenek węgla na odwrót

•  Dorosłe płazy żyją głównie na lądzie więc ich narządem wymiany gazowej są workowate płuca. Powietrze dociera do nich  przez drogi oddechowe, są one krótkie gdyż płazy żyją w środowiskach o dużej wilgotności. Nie mają klatki piersiowej więc wentylacja płuc odbywa się tylko dzięki rytmicznym ruchom dna jamy gębowo-gardzielowej. Przez to istotne znaczenie ma wymiana gazowa prowadzona przez skórę. U larw niektórych płazów oddychanie odbywa się za pomocą skrzeli.