Rtęć

Rtęć jest znana od bardzo dawna. Ślady metalicznej rtęci znaleziono w egipskich grobach datowanych na 1500 rok przed Chrystusem. Na Dalekim Wschodzie szeroko stosowano ją w medycynie, włącznie z leczeniem złamań kości. Alchemicy uznawali rtęć za materię pierwotną (materia prima), z której można uzyskać wszystkie inne metale przez zmieszanie w odpowiednich proporcjach z siarką. Jest to jeden z rzadszych pierwiastków na Ziemi. Występuje głównie w postaci rud, chociaż można też znaleźć rtęć w postaci czystego metalu. Co ciekawe, otrzymywanie rtęci z najpopularniejszej rudy (cynober – siarczek rtęci, HgS) jest wyjątkowo proste – wystarczy ogrzewać ten związek w obecności tlenu z powietrza. Dawniej rtęć była nazywana żywym srebrem.
Nazwa ta przetrwała w symbolu pierwiastka. Hg to skrót od „hydrargyrum”, czyli „wodne srebro”. W wielu językach jej nazwa pochodzi od rzymskiego boga handlu, Merkurego, znanego ze swojej ruchliwości i szybkości. Naszych przodków fascynował wysoki ciężar właściwy rtęci. W Azji bogacze mieli w domach małe baseny wypełnione rtęcią, bawiąc się leżeniem na niej. Prawie wszystkie znane wtedy metale też pływały na powierzchni rtęci. Wyjątkiem było złoto. Oczywiście rtęć służyła nie tylko do zabawy. Były termometry rtęciowe, barometry, manometry. Stosowano ją także w stomatologii (amalgamaty, czyli stopy rtęci z innymi metalami). Sporo rtęci i jej związków stosuje się w procesach produkcyjnych, głównie przy otrzymywaniu chloru i sody kaustycznej (NaOH), a w mniejszych ilościach jako katalizatora. Używano jej dawniej także do wydobywania złota metodą amalgamatową.

Maja
Źródła:  http://gosc.pl/doc/2422503.Rtec-Mity-i-prawdy
https://pl.wikipedia.org/wiki/Rt%C4%99%C4%87