Fizjologia Roślin - barwniki fotosyntetyczne i chlorofile

Barwniki fotosyntetyczne, barwniki asymilacyjne – grupa organicznych związków chemicznych, najczęściej pochodzenia lipidowego. Występują w specjalnych układach, głównie w komórkach zdolnych do przeprowadzania fotosyntezy. Odgrywają kluczową rolę w tym procesie - pochłaniają energię świetlną o określonej długości fali w celu zmagazynowania jej.

Chlorofile
 U roślin i zielonych glonów spotyka się kilka rodzajów chlorofili. Najważniejsze z nich to: "chlorofil a" oraz "chlorofil b", różnią się one nieznacznie budową chemiczną. W chloroplastach obydwa barwniki są zakotwiczone w błonach tylakoidów. Obydwa chlorofile absorbują głównie światło niebieskie i czerwone , przepuszczając światło zielone.

Karotenoidy
karoteny i ksantofile Ich zadaniem jest adsorbowanie światła w zakresie nieabsorbowanym przez chlorofile i przekazywanie energii na cząsteczki chlorofilu. Są to barwniki w kolorze żółto-czerwonym, silnie absorbujące niebieskie światło. Zabarwiają np. marchewkę i pomidora. W liściach barwa karotenoidów jest zazwyczaj maskowana zielonymi chlorofilami ujawnia się dopiero w dojrzewających owocach i jesiennych liściach. Karoteny służą jako barwniki pomocnicze i ochronne fotosyntezy. W organizmach zwierzęcych karoteny stanowią prekursory witaminy A.

Glony posiadają inne barwniki fotosyntetyczne – fikoerytrynę (krasnorosty) i fukoksantynę (brunatnice).

Maja
Źródła "Paszport Maturzysty Biologia" autorstwa Magdy Sobolewskiej, wydawnictwa eremis
 http://eszkola.pl/biologia/barwniki-fotosyntetyczne-i-fotosystemy-3447.html
 http://regiodom.pl/portal/ogrod/rosliny/jak-mokre-przedwiosnie-wplywa-na-rosliny

Pamięć

Pamięć jest zdolnością organizmy do przechowywania w układzie nerwowym organizmu i wykorzystywania ich do aktualnych i planowanych działań. Wyróżnia się kilka rodzajów pamięci.
Pamięć operacyjna umożliwia przechowywanie informacji przez czas niezbędny do wykonania danego zadania. Przejawia się na przykład w czasie liczenia, czytania tekstu, rozumienia mowy i uczenia się słówek w obcym języku. Pamięć długotrwała utrzymuje się u człowieka bardzo zróżnicowana. Może się utrzymywać przez miesiące i lata, natomiast ślady pamięci permanentnej zostają z nami na całe życie.
Ze względu na rodzaj przechowywanych informacji, w obrębie pamięci długotrwałej wyróżnia się jeszcze pamięć: opisową (deklaratywną) - odpowiadającą za znajomość zdarzeń, faktów, osób i przedmiotów ("wiedzieć kto, co") oraz pamięć nieopisową - odpowiadającą za znajomość procedur i sposobów postępowania ("wiedzieć jak").
Trudno jednoznacznie orzec, kiedy kończy się pamięć krótkotrwała, a zaczyna długotrwała. Według niektórych naukowców (Atkinson i Shriffin) pamięć krótkotrwała trwa tylko ok. 15 - 30 sekund. Z kolei pamięć długotrwała oznacza pamiętanie informacji i innych bodźców przez długi, czasami nieograniczony okres czasu. Pojemność pamięci krótkotrwałej określa się na ok. 7 (7 plus/minus 2) elementów. Oznacza to, że jeśli chcemy zapamiętać imiona nowopoznanych osób, to jednorazowo jesteśmy w stanie utrwalić imiona siedmiu z nich. Liczba elementów, jakie można zapamiętać na krótki czas różni się między ludźmi. Osoby w trakcie intensywnej nauki (np.uczniowie i studenci) „chłoną” informacje szybciej niż ludzie nie angażujący się tak bardzo w zapamiętywanie nowych wiadomości.
W zapamiętywaniu informacji pomaga powtarzanie. Nowych znajomych zapamiętamy lepiej, jeśli powtórzymy kilkakrotnie w myślach ich imiona.
 Hipokamp (hippocampus), położony w tylnej części przyśrodkowej powierzchni płata skroniowego, odgrywa kluczową rolę w mechanizmie pamięci.


Maja
Źródła http://www.neurogra.pl/trening-mozgu/pamiec/czym-jest
  "Paszport Maturzysty Biologia" autorstwa Magdy Sobolewskiej, wydawnictwa eremis
http://www.wiedzanet.pl/pamiec-fotograficzna-czym-jest-jak-dziala/

Jak rośliny oszczędzają wodę?

Wszystkie życiowe reakcje zachodzące w komórkach roślin przebiegają w środowisku wodnym. Jej odpowiedni poziom warunkuje prawidłowe funkcjonowanie całego organizmu. W okresach suszy, przy niedoborze wody w środowisku, rośliny muszą tak gospodarować jej niewielkimi zasobami, by wystarczyło nie tylko na przeżycie, ale również na wydanie nasion i wykiełkowanie.

Oszczędzanie wody nie jest procesem wymyślonym przez człowieka. W toku ewolucji i stopniowego przystosowywania się do warunków panujących na Ziemi przyroda wytworzyła wiele rozwiązań pozwalających roślinom na przeżycie w miejscach, gdzie woda jest „towarem” deficytowym. Rozwiązania te skupiają się przede wszystkim na gromadzeniu wody i ograniczaniu jej strat. Człowiek obserwując przystosowania roślin może naśladować je przy opracowywaniu strategii i technologii służących oszczędzaniu wody.

Gromadzenie wody

Technikę tę stosują rośliny, które rosnąc w suchych warunkach, mają okresowy dostęp do wody, głównie pochodzącej z opadów deszczu. Rośliny takie gromadzą wówczas wodę w swoich tkankach, by wykorzystać ją w okresach suchych. Woda może być gromadzona w różny sposób:

• w częściach nadziemnych (w liściach lub łodygach), w których obecna jest specjalnie do tego celu przystosowana „tkanka wodna”. Organy zawierające „tkankę wodną” są grube i mięsiste, o charakterystycznym kulistym lub walcowatym kształcie. Rośliny takie nazywamy „sukulentami”. Takimi roślinami w naszej florze są np.: rojniki,
• w częściach podziemnych (w bulwach, cebulach lub kłączach). Woda gromadzona jest tutaj stopniowo w trakcie sezonu wegetacyjnego razem z substancjami zapasowymi. Rozwiązanie to umożliwia przetrwanie najgorszego (najbardziej suchego) okresu i rozpoczęcie wegetacji natychmiast po pojawieniu się warunków bardziej sprzyjających. Rośliny takie nazywamy „geofitami”. W naszych warunkach technikę tę wykorzystują również rośliny, które rozpoczynają wegetację bardzo wczesną wiosną, np. krokusy.

Sprytne pozyskiwanie wody

Tę technikę stosują rośliny, które rosną w warunkach o dużych dobowych wahaniach temperatury, w wyniku których pojawiają się okresowe mgły. Wykorzystują zjawisko skraplania się pary wodnej w postaci drobnych kropelek rosy, którą wychwytują zanim zostanie osuszona przez promienie słońca. Takie rośliny posiadają specjalne przystosowania:

• gęste, długie włoski pokrywające znaczną powierzchnię rośliny. Skraplająca się rosa osadza się na włoskach i jest wchłaniana przez roślinę. Taką technikę stosują np. sasanki,
• charakterystyczny kształt liści przypominający miseczki. Takie liście mają np. przywrotniki,
• specjalne bruzdy na łodydze ułatwiające spływanie skroplonej wody w sąsiedztwo korzeni. Dzięki temu spływająca po łodydze woda trafia bezpośrednio w sąsiedztwo korzeni. Takie bruzdy posiada większość kaktusów.

Ograniczenie strat

Tę zasadę stosuje większość roślin rosnących w miejscach o ograniczonej wilgotności. Dla roślin oznacza to przede wszystkim ograniczenie naturalnego parowania z powierzchni liści. Aby to osiągnąć stosują kilka sprytnych zasad:

• zmniejszenie powierzchni liści poprzez ich specjalne przekształcenia, np. w kolce jak u kaktusów czy krótkie i grube łuski, często ułożone w gęstą rozetę, jak u skalnic,
• pokrycie powierzchni liści warstwą zabezpieczającą w postaci wosku. Wosk zapobiega nadmiernemu parowaniu i chroni liść (lub owoc) jak krem ochronny stosowany przez ludzi,
• ograniczenie liczby aparatów szparkowych i ich zagłębienie w grubej skórce, dzięki czemu mogą one spełniać swoją funkcję bez dodatkowych strat wody na skutek parowania,
• pokrycie liści gęstym kutnerem (filcowato splątane włoski), który chroni roślinę przed zimnem (rośliny wysokogórskie), ale również przed nadmiernym parowaniem, silnym słońcem lub wysuszającym wiatrem (rośliny pustynne). Rośliny pokryte kutnerem mają charakterystyczny wygląd, są matowe, najczęściej białe, srebrzyste lub szare. Najbardziej znanym przedstawicielem tego typu roślin jest szarotka alpejska.

Podpatrując przyrodę możemy wiele się nauczyć i wykorzystać roślinne wynalazki dla własnych potrzeb. Zastosujmy wszystkie roślinne pomysły (gromadzenie wody na zapas, odzyskiwanie i uzdatnianie wody innej niż podziemna, ograniczanie strat i oszczędzanie wody, która jest do dyspozycji) i korzystając z nowoczesnych technologii racjonalnie, gospodarujmy tym największym skarbem na Ziemi.

Maja

Źródła: http://akademiawodnika.pl/rosliny-ucza-jak-oszczedzac-wode/

http://dzialkowiec.pixelart.com.pl/podlewanie-roslin.html

Oregano

Maja
Źródło  http://eprzyprawy.blogspot.com/2014/10/oregano-wasciwosci-lecznicze-i.html

Czosnek niedżwiedzi

Maja
Źródła http://www.zdrowonaturalnie.pl/2014/03/czosnek-niedzwiedzi.html

Jak walczyć z katarem

Podobnie jak większość chorób, zapalenie zatok może mieć przebieg ostry lub przewlekły. Ostre zapalenie zatok pojawia się najczęściej w chwili, gdy właśnie zaczynamy myśleć, że wreszcie skończyła się męczarnia z dolegliwościami grypowymi, katarem siennym czy zwykłym przeziębieniem i możemy zacząć normalnie funkcjonować. Niestety, nasze plany uniemożliwia silny ból głowy, nasilający się przy najlżejszym ruchu, a nawet w pozycji leżącej. Z nosa cieknie gęsta, ropna wydzielina, która spływa do gardła, a z ust wydobywa się nieciekawy oddech. Przy tym wszystkim jesteśmy bardzo, bardzo zmęczeni, z upośledzonym zmysłem smaku i zapachu i często wysoką temperaturą.
Przewlekłe zapalenie zatok ma bardziej łagodny przebieg, ale również uciążliwy. Utrzymuje się przez co najmniej trzy miesiące.
Oczywiście, należy udać się do lekarza, aby zdiagnozować chorobę. Doraźnie przyniosą ulgę w dolegliwościach i pomogą zwalczyć infekcję naturalne środki i sposoby, które stosowały już nasze babcie i które z powodzeniem stosuje się do dziś.
Zapalenie zatok możemy leczyć za pomocą inhalacji, ciepłych kompresów, maści rozgrzewających, herbatek ziołowych. Pamiętać też trzeba o nawilżaniu powietrza w pomieszczeniach, w których przebywamy. Jest też inny sposób, bardzo skuteczny, choć na efekty trzeba poczekać dłuższy okres, a zacząć go stosować profilaktycznie, zanim nie jest za późno. Jest to kuracja oczyszczająca olejem słonecznikowym tłoczonym na zimno. Opracował ją radziecki uczony w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku.

Inhalacje

Najważniejsze, aby poczuć się lepiej, należy pozbyć się wydzieliny zalegającej w nosie. W tym celu trzeba ją rozrzedzić. Najprościej jest pić dużo dość gorących naparów z ziół lub gorący rosół. Unosząca się z nich para ułatwia oddychanie i zmniejsza dolegliwości bólowe. Można również inhalować zatoki za pomocą specjalnego inhalatora, lub po prostu pochylić się nad miską wypełnioną gorącą wodą z dodatkiem ziół lub olejków eterycznych. Głowę należy nakryć ręcznikiem i wdychać parę przez co najmniej 10 minut, uważając, aby nie przybliżyć twarzy zbyt blisko gorącej wody. Pamiętajmy, aby parę wdychać przez nos i zamknąć oczy!
Do inhalacji można wykorzystać pojedyncze zioła lub mieszanki z następujących ziół: tymianku, mięty, rumianku, szałwii, skrzypu polnego. W tym celu należy wsypać do gorącej wody ok. 50 gramów dowolnie wybranych ziół.
Dobre efekty przynosi też wdychanie pary wodnej z kilkoma kroplami olejków eterycznych, takich jak: eukaliptusowy, lawendowy, kamforowy, miętowy.
Jeżeli nie mamy akurat pod ręką ziół, możemy wsypać garść soli kuchennej lub morskiej. Inhalacje powtarzać kilka razy dziennie.

Ciepłe kompresy

Ciepłe kompresy należy stosować kilka razy dziennie. Przed zastosowaniem trzeba sprawdzić, najlepiej na przedramieniu, czy nie są za gorące. Kompresy pobudzają krążenie krwi, przyspieszają oczyszczanie nosa z zalegającej wydzieliny, zmniejszają ból głowy.

• Do twarzy przykładamy zamoczony w gorącej wodzie gruby ręcznik.
• Do lnianego woreczka wsypujemy trochę grochu i podgrzewamy kilka minut w piekarniku.
• Przykładamy na czoło i w okolice policzków.
• Podobnie jak z grochem postępujemy z gorczycą. Gorczyca dodatkowo uwalnia ostry, drażniący zapach, który pomoże pozbyć się kataru.
• W aptekach można kupić specjalną sól jodowo - bromową, którą po podgrzaniu na patelni lub w piekarniku i zawinięciu w płócienną ściereczkę należy przyłożyć w okolice zatok. Związki soli powoli uwalniając się z takiego kompresu pomagają w zwalczaniu dolegliwości.

Maści na zapalenie zatok

Maść można kupić w aptekach i w sklepach zielarskich. Najlepsze są maści rozgrzewające: kamforowe, eukaliptusowe, majerankowe, sosnowe. Niewielką ilość maści delikatnie wetrzeć w okolice skroni i czoła. Wokół głowy zawiązać chustę lub nałożyć grubą, wełnianą opaskę i pozostać w domu przez kilka godzin, aby nie zaziębić powtórnie chorych zatok. Poprawić samopoczucie możemy też olejkiem miętowym wymieszanym z olejem roślinnym. Kilka kropli olejku miętowego zmieszać z łyżką oleju roślinnego i wcierać w skronie i czoło, tylko trzeba uważać, aby olejek nie dostał się do oczu.
Cynamon oraz imbir mają właściwości rozgrzewające, przeciwzapalne i przeciwbólowe. Gorąca herbata z dodatkiem cynamonu czy imbiru jest bardzo wskazana przy zapaleniu zatok; udrażnia zatkany nos, poprawia samopoczucie i zwalcza wirusy i bakterie, które wywołały tą chorobę. Pomocne są też gorące herbatki z kwiatów lipy, kopru, anyżu lub malin.

Zapach czosnku, cebuli, chrzanu lub świeżo zmielonego kminku

Wąchanie rozgniecionego ząbka czosnku, świeżo krojonej cebuli, chrzanu lub kminku przyczynia się do szybszego oczyszczenia nosa z zalegającej wydzieliny.
Dobrze jest też jeść czosnek, cebulę, chrzan i stosować pikantne przyprawy, np. pieprz cayenne (zawiera kapsaicynę, która poprawia ukrwienie tkanek i stymuluje włókna nerwowe). Chrzan zaś obkurcza śluzówkę, co pomaga przyspieszyć zdrowienie. O właściwościach zdrowotnych czosnku nikogo nie trzeba przekonywać, bo każdy o nich słyszał. Nieprzyjemny zapach czosnku można niwelować zieloną pietruszką, żuciem goździków lub po prostu, wkładać do potraw pod koniec gotowania.
Echinacea purpurea, czyli jeżówka, jest jedną z bardziej znanych roślin wspomagających pracę układu odpornościowego, która może pomóc zwalczyć objawy zapalenia zatok i zapobiegać im w przyszłości. W zapobieganiu infekcji są pomocne również wyżej wspomniane: czosnek, cebula, imbir, chrzan.

Maja
Źródła http://www.poradnikzielarski.pl/porady-zdrowotne/ziola-i-inne-sposoby-na-zatoki.html
http://www.rossmann.pl/skarb/artykul,kichaj-na-katar,861
http://brackenburyclinic.com/hammersmith/therapies/herbal-medicine/

Spać czy nie spać?

W dzisiejszych czasach mamy już masę dowodów na to, że zarywanie nocy nie jest niczym zdrowym dla naszego ciała, w tym także dla tego najcenniejszego organu - mózgu. Teraz dodatkowo okazuje się, że deprywacja snu gorzej wpływa na mózgi kobiet niż mężczyzn.
Naukowcy z Uniwersytetu w Uppsali przeprowadzili badania na niewielkiej, składającej się z 24 osób (po równo podzielonej jeśli chodzi o płeć) grupie, która miała wykonać zadanie pamięciowe po dobrze przespanej lub po zarwanej nocy.
Ten prosty test wykazał, że mężczyźni byli w stanie lepiej zapamiętać 8-cyfrowe liczby (na poziomie zbliżonym do tego, jak po normalnie przespanej nocy), natomiast u kobiet widać było wyraźny spadek sprawności działania pamięci funkcjonalnej, a dodatkowo panie nie zdawały sobie z tego sprawy.
Jeśli wyniki tych badań potwierdzą się to oznaczać to może, że trzeba będzie inaczej podchodzić do pracy w zawodach wymagających nocnego dyżurowania - mężczyźni zdają się tu mieć pewną przewagę, która może uchronić ich przed błędami i wypadkami.

Maja
Źródła http://www.geekweek.pl/aktualnosci/32308/zarywanie-nocy-wplywa-na-pamiec-kobiet
https://businessinsider.com.pl/rozwoj-osobisty/zdrowie/znaczenie-snu-dla-zdrowia/r94n2z6

Kasza gryczana

Maja
 Źródło https://zszywka.pl/p/kasza-gryczana--uwaza-sie-ja-za-naj-9613045.html

Ekologia

Ekologia - nauka, która bada i analizuje zależności zachodzące w świecie przyrody – wśród organizmów żywych i w otaczającym je świecie. Określenie „ekologia” stanowi połączenie greckich „oikos” i „logia”, gdzie „oikos” oznacza „dom”, a „logia” – „naukę”. Patrząc przez pryzmat tej etymologii możemy traktować omawianą dziedzinę jako naukę o domu, przy czym dom oznacza tutaj środowisko, które dane organizmy żywe zamieszkują, gdzie się rozwijają oraz ewoluują, i w którym zawierają różnorodne, bardziej lub mniej złożone relacje. Przedmiotem ekologii są też wzajemne współzależności między różnymi ekosystemami, jak i wewnątrz jego struktury, czyli między poszczególnymi grupami gatunków. Ekologia rozpatruje więc powiązania świata organizmów żywych z ich środowiskiem abiotycznym i biotycznym.
Przez środowisko abiotyczne rozumiemy wszystkie czynniki fizykochemiczne, mające wpływ na kształtowanie struktury ekosystemów. Są to więc klimat, nasłonecznienie i promieniowanie świetlne, temperatura, wilgotność powietrza, ciśnienie atmosferyczne, skład chemiczny wody i powietrza czy ukształtowanie terenu.
Do czynników biotycznych zaliczymy zaś wszelkie oddziaływania organizmów żywych między sobą (np. dwóch gatunków w obrębie jednego ekosystemu).Ekologia przygląda się całości zjawisk, jakie zachodzą między organizmami żywymi, a ich środowiskiem, zarówno organicznym i nieorganicznym. Interakcje te mogą być pozytywne, jak i negatywne, budujące, jak i niszczycielskie. Zadaniem ekologii jest więc także przewidywanie i dywagowanie nad przyszłymi konsekwencjami istniejących oraz potencjalnych relacji. Pod tym względem ekologia zazębia się z ochroną środowiska. Czerpie poza tym z wielu innych dziedzin, przede wszystkim z biologii, chemii, fizyki, geografii, matematyki.
W ekologii bardzo ważne jest pojęcie „struktura”, które zwraca uwagę na to, że przyroda to sieć wzajemnych zależności i wpływów, a żaden organizm nie żyje w izolacji.


Maja
Źródła http://angicafe.blogspot.com/2015/02/diy-szklarnia-w-zarowce_8.html
http://www.ekologia.pl/wiedza/slowniki/leksykon-ekologii-i-ochrony-srodowiska/ekologia,2

pietruszka

Maja
Źródło http://zdrowetrojmiasto.pl/dieta/wlasciwosci-pietruszki/

Aloes

Aloes słynie ze swoich nawilżających i pielęgnacyjnych właściwości. Warto hodować go w doniczce na parapecie i wykorzystać do przygotowania kosmetyków, np. maseczek. Poniżej prezentujemy sprawdzone przepisy na odżywcze i pielęgnacyjne maseczki.

Maseczka z aloesu dobrze wpłynie nie tylko na cerę, ale również świetnie odżywi włosy, a nawet złagodzi poparzenia w wyniku zbyt długiego przebywania na słońcu. Jak przygotować maseczki z aloesu?

Maseczka z aloesu do każdej cery

Pierwsza z maseczek do twarzy nadaje się do każdego rodzaju cery. Działa odświeżająco na skórę, regeneruje naskórek i nadaje gładkość.
Składniki potrzebne do wykonania maseczki:
– 1 łyżka soku z aloesu,
– 2 łyżki miodu.

Sok z aloesu (może to być gotowy sok kupiony w aptece) mieszamy z miodem do powstania jednolitej papki. Nakładamy maseczkę na dokładnie oczyszczoną skórę twarzy i trzymamy ją na skórze przez 15 minut. Po upływie tego czasu obmywamy twarz ciepłą wodą i wklepujemy w skórę dowolny krem, którego używamy na co dzień.

Maseczka z aloesu na trądzik - dwie wersje

Z trądzikiem wciąż zmaga się wiele kobiet, nawet po okresie dojrzewania. Z trądzikiem można walczyć, nie tylko stosując gotowe preparaty z apteki czy drogerii, ale również nakładając na twarz maseczki domowej roboty, które wykazują dużą skuteczność – jeśli stosowane są regularnie. Poniżej podajemy przepisy na dwie maseczki dobre dla cery trądzikowej.

Maseczka z aloesu i ogórka

Potrzebne składniki:
– 2 łodygi aloesu (można też użyć 2 łyżek aloesowego żelu),
– pół ogórka.

Przecinamy łodygi aloesu wzdłuż, za pomocą łyżki trzeba wyskrobać sok znajdujący się w środku. Ogórka należy zetrzeć na tarce i odcisnąć nadmiar soku. Żel z aloesu i startego ogórka wkładamy do blendera i miksujemy do momentu uzyskania gładkiej, żelowej konsystencji. Nakładamy powstałą maseczkę na skórę twarzy i szyi palcami lub za pomocą płatka kosmetycznego. Zostawiamy na 10–15 minut. Kiedy żel będzie wysychał na skórze, może być odczuwalne uczucie lekkiego ściągania skóry. Po 15 minutach zmywamy maseczkę za pomocą namoczonego w ciepłej wodzie płatka kosmetycznego.

Maseczka z aloesu, cukru i mleka

Potrzebne składniki:
– 1 łodyga aloesu,
– 1 łyżka cukru,
– ½ łyżki mleka.

Do miseczki wlewamy mleko i wsypujemy cukier. Mieszamy do momentu całkowitego rozpuszczenia się cukru. Wyciskamy sok z łodygi aloesu, dodajemy do mieszanki cukru i mleka, mieszamy. Nakładamy maseczkę na twarz na 5 minut, następnie zmywamy za pomocą czystej, nawilżonej w wodzie ściereczki lub szmatki.

Maseczka z aloesu na tłustą cerę

Maseczka z aloesu i białka świetnie nadaje się do cery tłustej. Odświeża skórę i lekko wyreguluje wydzielanie sebum.
Potrzebne składniki:
– 1 łyżeczka soku z aloesu,
– 1 białko jaja.

Białko ubijamy na sztywno. Dodajemy do niego łyżkę soku z aloesu (może być gotowy, kupiony sok) i delikatnie mieszamy. Nakładamy na twarz na 10–15 minut, zmywamy chłodną wodą.

Maseczka z aloesu na włosy

Maseczki z aloesu domowej roboty dobrze wpływają nie tylko na twarz. Z pomocą aloesu możemy także odżywić zmęczone i przesuszone włosy. Taka maseczka z aloesu na włosy jest bardzo łatwa w przygotowaniu.
Jedyne, czego potrzebujesz, to:
– liście aloesu,
– 1 łyżka miodu,
– ½ szklanki przegotowanej, ciepłej wody.

Liście aloesu myjemy. Dodajemy do nich ciepłą przegotowaną wodę i miksujemy. Następnie dodajemy miód i całość mieszamy. Tak uzyskaną maseczkę wcieramy w skórę głowy i wilgotne po umyciu włosy. Owijamy głowę czepkiem lub ręcznikiem (najlepiej tym i tym) i trzymamy na włosach przez 20–30 minut. Po upływie tego czasu myjemy włosy.

Żel na poparzenia słoneczne

Poparzenia słoneczne nie muszą sprawiać bólu – wystarczy przygotować żel z aloesu.
Potrzebne składniki:
– 8 łyżek soku z aloesu,
– 2 jaja,
– 3 łyżeczki soku z cytryny,
– 3 łyżeczki cukru,
– 2 łyżki naturalnego jogurtu.

Mieszamy w misce jaja z sokiem z aloesu. Dodajemy resztę składników i mieszamy ponownie. Wkładamy żel do lodówki na kilka godzin. Po schłodzeniu nakładamy żel na skórę i zostawiamy na 20–30 minut.

Z aloesem trzeba uważać, ponieważ może uczulać.

 Maja
Źródła  http://www.kobiety.pl/uroda/domowej-roboty-maseczki-z-aloesu
https://radioklinika.pl/aloes-sila-z-natury/